بررسی ساختار روایت در حکایت های بهارستان جامی. خوشنودی،نظری ،فیروزان

دربارۀ ساخت و ریشه شناسی چند فعل تالشی دکتراحمدرضانظری چروده ودکترمهدی کارگرمسول مقاله

بررسی تطبیقی مفهوم سلوک در رمان سیذارتا و حکایت شیخ صنعان نویسندگان .اسحاق طغیانی؛ زهره مشاوری

بررسی تطبیقی مفهوم سلوک در رمان سیذارتا و حکایت شیخ صنعان

مقاله 6، دوره 10، شماره 34، بهار 1393، صفحه 161-191  اصل مقاله (558 K)نویسندگاناسحاق طغیانی¹؛ زهره مشاوری²¹استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان²دانشآموخته دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهانچکیدهدر میان آثار ادبی جهان ویژگی‏های مشترکی می‏توان یافت که گاه به سبب اقتباس و گاه به دلیل دنبال نمودن الگوهای مشترک بشری پدید آمده‏اند. جست‏وجوی کمال و سلوک برای رسیدن به آن نیز از جمله مفاهیم مشترک در آثار ادبی ملت‌ها و فرهنگ‌های مختلف است. میان داستان سیذارتا اثر هرمان هسه، نویسندة معاصر آلمانی، و حکایت شیخ صنعان در منطق‏الطیر عطار، شاعر و عارف قرن ششم هجری، نیز شباهت‏های قابل توجهی در این زمینه وجود دارد. در این مقاله ضمن اشاره به شباهت‏ها و تفاوت‏های دو اثر در حوزه مفاهیم، کنش‏های شخصیت‏ها تحلیل می‏کنیم و نشان می‏دهیم که در هر دو اثر، شخصیت اصلی در جست‏وجوی کمال به سیروسلوک می‌پردازد و با طی مراحلی که عشق زمینی مهمترین آنها است، از خویشتن خویش رها و به کمال نزدیک می‏شود.کلیدواژه هاادبیات تطبیقی؛ داستان؛ سلوک؛ سیذارتا؛ شیخ صنعان

آمار

تعداد مشاهده مقاله: 1,043

تعداد دریافت فایل اصل مقاله:

جایگاه «ندا و منادا» در دستور زبان فارسی و علم معانی حسین آقاحسینی؛ محبوبه همتیان؛ زهره مشاوری

مشاوری، زهره/ 6 مقاله

مشاوری، زهره/ 6 مقاله

آمار مقالات

• 1.

قابل توجه فرهیختگان اهل قلم و فرهنگ: چهل منبع مهم دریافت مقالات علمى:

دکتر ابراهیم پور نمین، محمد/ 3 مقاله

کشکول شیخ بهایی

• کشکول شیخ بهایی/
• دفتر اول - قسمت اول/
• بخش اول - قسمت اول

بخش اول - قسمت اول

به نام خداوند بخشاینده ی مهربان

پروردگار یگانه و یاور را سپاس و درود وی بر سرورمان محمد و تبار او باد. اما بعد، پس از آن که من از تالیف کتاب «المخلاه » فارغ شدم - همان کتاب که از هر چیزی نیک ترین و شیرین ترینش را در خود دارد و در آغاز جوانی بدان پرداخته ام و آن را تکه تکه گرد کرده، انتظام داده و آنچرا که بروزگار حاصلم گشته بود، و چیزهائی که دل خواهد و دیده را لذت دهد، در آن نهاده ام

و بویژه از گزیده های تفسیر و نیکوترین تاویل و سرچشمه های اخبار و نیک ترین آثار و بدایع موعظه هائی که نورشان فروغ می بخشد، و دسته سخنانی که ماهتابشان هدایت می دهد، و نسیم های قدسی که مشام دل را عطر آگین می کند و دستاوردهای انسی که دلهای پوسیده را زنده می کند و ابیات نغزی که بروانی از ساغر نوشیده می افتد، و داستانهائی مفتون کننده که بنفاست با روح آدمی درمی آمیزد؛

و عروسان معانی که گوئی مرواریدهای پراکنده است، و مسائلی گرانقدر که شایسته است با حروف نور بر سیمای حور نگاشته آید، و گفتارهائی استوار که هنگام آسودگی و آرامش دل برخاطرم بگذشته، و جدال هائی بسیار که هنگام پرمشغلگی عاید طنعم گشته، با ترتیبی شایسته که بدان سابقه نداشته ام و آرایشی پیراسته که پیشتر بدان دسترسی نیافته بودم، در آن نیک گرد کرده ام به نوادری دست یافتم که طبع از آن به هیجان می آید و گوش نوازش گیرد و به طرفه هائی که غمگنان را دلشاد می کند.

و به مروارید گنجینه ها طعنه می زند، و نیز لطیفه هائی صافی تر از می پالوده و نیک تر از روزگاران جوانی، و همچنین اشعاری دلنشین تر از آب زلال و لطیف تر از سحر حلال

و پندهائی که اگر بر سنگ فرو خوانده شود، پا در راه گذارد و اگر بر ستارگان، بند بگسلد و نکته هائی زیباتر از گل رخسار و لطیف تر از شکوه ی دلداده ی مهجور.

از این رو، بدرگاه حضرت باری استخاره کردم و آن را بصورت کتابی تازه که با آن کتاب فاخر همگن افتد، گرد کردم، کتابی که گفته ی مشهور مصداقش بود که : «بسا چیزها که آغاز، برای پایان باقی نهادش ».

و از آن جا که مجال ترتیب نبوده و زمانه فرصت تبویب نمی داد، آن را چونان ظرفی گرفتم که در آن، گرانقدر و بی بها در کنار هم است. یا همچنان گردنبندی که ریسمانش بریده است و گوهرهایش پاشیده.

و آن را «کشکول » نامیدم تا با نام همگن خود مطابق افتد. و از آنچه در «المخلاه » آورده بودم، چیزی در این مذکور نداشتم و پاره ای از صفحاتش را سپید نهادم که هرگاه نکته ای بعدها بخاطر آید، در گلستانش بنهم و در این باب، کتاب از مزیت آن امکان به تنگی نیفتد.

و حال که «کشکول » پربار شد، چشم خویش را در گلستانهایش سیر ده و قریحه ی خویش را از برکه هایش سیراب ساز و طبع خویش در بستانهایش سیر کن.

و فروع حکمت را از خاورانش برگیر و آن را سخت آزمند و حریص باش و بر سنگین دلانش عرضه مکن و آن و همتای دیگرش را همنشینان تنهائی و مونسان زمان اندوهمندی و یاران خلوت و رفیقان سفر و همدمان حضرگیر.

چه که این دو همسایگانی نیکوکار و افسانه پردازانی شب زنده دار و رهرو و استادان و معلمانی فروتن اند بل بستانهائی اند که شکوفه هاشان تازه دمیده است و دوشیزگانی که سیمایشان تازگی گلگون گشته و زیبارویانی که زیور جمالشان را تمام پوشیده اند و نازنین سنگدلانی در جامه های شکوهشان. پس آن دو را از گزند ناخواستارانشان محفوظ دار و جز به همزبانشان مسپار. بیت:

آن کس که دانش را در اختیار جاهلان نهد، تباهش ساخته است. و آن که مردمان در خور را از دانش مانع شود، ستم روال داشته.

مفسران در بیان «ایاک نعبد و ایاک نستعین »، در زمینه ی این که چرا با وجودی که مقام، جای تواضع است، و گوینده. یک تن، و با این همه نون جمع در آن بکار رفته است وجوهی متعدد شمرده اند.

سخن آدمی بوی آدمی است. و از بوی نفس او، نفس او را می توان معلوم کردن.(مناقب العارفین)

با تأملی در کتاب «مناقب‎العارفین»اثرشمس‌الدین احمد عارفی افلاکی / سیمای انسانی و اخلاقی مولانا ـ بخش اول

 

یکی میگفت که مولانا سخن نمی فرماید(فیه مافیه)

دکترآرش فرج پور رودسری

مصاحبه ی روزنامه ی شرق با استادمظاهر مصفا

مصاحبه ی روزنامه ی شرق با استادمظاهر مصفا

استاد مظاهر مصفا در عذر هجو استاد بدیع الزمان فروزانفر سروده است.

دکتراحمدرضانظری چروده پژوهشگر برتر درگروه علوم انسانی سرویس: علمی و فناوری - علم و فناوری ایران

اسما رستمی جلیلیان و لیلا رحمتیان نفرات برتر همایش ملی «سیمای امام رضا (ع) در آیینه ادبیات پایداری»

جلوه های بلاغیِ آموزه های تعلیمی در داستان های عامیانه اسمارستمی جلیلیان

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو ؟ شیرین من ، برای غــــزل شور و حال کو ؟ قیصر امین پور

 

اکبر اکسیر

درباره فرانو از زبان اکبر اکسیر